Πάντα ήμουν επιφυλακτικός απέναντι στον άτυπο θεσμό των παγκόσμιων ημερών. Αυτές μοιάζουν με το βολικό χαλί που κρύβει τη σκόνη όταν έρχεται επισκέπτης. Θυμόμαστε μία φορά το χρόνο σημαντικά ζητήματα ή γιορτάζουμε τις ευπαθείς ομάδες, και στη συνέχεια επανερχόμαστε στη ρουτίνα της ζωής μας, μέχρι την επόμενη χρονιά. Αν και αυτό φαίνεται ίσως αποδεκτό μέσα στον θόρυβο της σύγχρονης εποχής, υπάρχει μια έντονη αντίφαση.
Σήμερα είναι η Διεθνής Ημέρα Μη Βίας, μια ημερομηνία που συνδέεται με την επέτειο γέννησης του Μαχάτμα Γκάντι. Όμως, η μετάβαση από τον συγκεκριμένο άνθρωπο που ενσάρκωσε την ιδέα της παθητικής αντίστασης στην αφηρημένη έννοια της Μη Βίας είναι δύσκολη. Η Μη Βία, σε αντίθεση με την βία, δεν έχει έναν συγκεκριμένο τόπο αναφοράς και είναι σε πολλές περιπτώσεις απλώς ένα ευχολόγιο.
Ανάμεσα στις παγκόσμιες ημέρες υπάρχει η ημερομηνία της χορτοφαγίας, που γιορτάζεται από το 1977 αρχικά στις ΗΠΑ και επεκτάθηκε παγκοσμίως τον επόμενο χρόνο. Καθώς αρχικά προβάλλει τα οφέλη για την υγεία, συχνά οι συζητήσεις γύρω από αυτή μεταλλάσσονται σε αόριστες έννοιες ευδαιμονίας. Ωστόσο, η χορτοφαγία είναι μια ιδέα που συνδέεται με την ηθική ευαισθησία απέναντι στα ζώα, αναγνωρίζοντας τον πόνο τους και ζητώντας να μην τον προκαλούμε.
Η ενίσχυση του μηνύματος της χορτοφαγίας ως μη βίας είναι αξιοσημείωτη. Η μνήμη για τον πόνο που υφίστανται τα ζώα κρύβεται πίσω από τις κομψές συσκευασίες των κρεάτων. Αυτή η συνειδητοποίηση θα μπορούσε να λειτουργήσει ως παρακίνηση για την ευαισθητοποίηση γύρω από παρόμοιες παγκόσμιες ημέρες και πώς αυτές εκλαμβάνονται από την κοινωνία.
Η σύνδεση του ανθρώπινου και ζωικού πόνου έχει αποτυπωθεί με υποδειγματικό τρόπο στη δουλειά του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ στην ταινία «Χρονιά με τα 13 φεγγάρια». Η προβολή του πόνου των ζώων, ειδοποιώντας μας για τη βαρβαρότητα μιας κοινωνίας που σφαγιάζει και τους δικούς της, μπορεί να διευρύνει την αντίληψή μας για την χορτοφαγία και τα δικαιώματα των ζώων, ακόμα και αν αυτά τα θέματα συχνά λοιδορούνται.
Πηγή: tovima.gr