Δεν έχω κανένα πρόβλημα με όσους ανησυχούν, ακόμη και αν οι ανησυχίες τους είναι αβάσιμες. Ούτε με εκείνους που κοιμούνται ήσυχα ενώ υπάρχει κίνδυνος. Ωστόσο, δυσκολεύομαι να ανησυχώ ή να νιώθω ασφαλής αν δεν υπάρχει κάποια εξήγηση για αυτήν την κατάσταση. Ο Α. Σαμαράς στην Κύπρο ανέφερε πριν από λίγες μέρες ότι υπάρχουν φήμες για «άδικες και καταστροφικές λύσεις» στο Κυπριακό, που ενδέχεται να οδηγήσουν σε αρνητικές συνέπειες για την Ελλάδα, όπως η διάλυση του κυπριακού κράτους και η συρρίκνωση της χώρας μας. Αυτό προκαλεί ανησυχία, αλλά πού ακριβώς στηρίζονται αυτές οι πληροφορίες; Ουδείς από τους δημοσιογράφους στις εφημερίδες που εργάζομαι έχει ακούσει κάτι σχετικό.
Αντιθέτως, τέτοιοι ισχυρισμοί φαίνεται να κυκλοφορούν κυρίως μεταξύ ψεκασμένων και ακροδεξιών εντύπων. Επιπλέον, ερεύνησα τις δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων και δεν εντόπισα αναφορές που να στηρίζουν τα λεγόμενα του Σαμαρά. Μόνη αξιοσημείωτη αναφορά ήταν αυτή του υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος είπε ότι δεν τον ενδιαφέρει να χαρακτηριστεί «μειοδότης» προκειμένου να αφήσει «μια μεγάλη παρακαταθήκη για τη χώρα», κάτι που είναι απαράδεκτο. Αυτές οι ευθύνες αποτελούν υποχρεώσεις των κυβερνήσεων.
Η επικείμενη συνάντηση του Γεραπετρίτη με τον τούρκο ομόλογό του στις 8 Νοεμβρίου δεν θα λύσει τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Πολλά ζητήματα που θέτει η Τουρκία αφορούν εθνική κυριαρχία και δεν θα επιλυθούν μέσω διαλόγου. Καμιά ελληνική ή τουρκική κυβέρνηση δεν θα θέσει τέτοια ζητήματα σε διεθνές δικαστήριο. Ποιος θα αποδεχτεί να συμβιβαστεί σε τέτοια ουσιώδη θέματα όταν ο λαός δεν θα το εγκρίνει; Εδώ είναι που ο Γεραπετρίτης δεν διατρέχει κίνδυνο να χαρακτηριστεί μειοδότης, ούτε και ο Σαμαράς θα επιστρέψει με άγχος.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν όσοι είναι ήρεμοι με την πεποίθηση ότι «όλα βαίνουν καλά». Είναι αλήθεια ότι όλα φαίνονται καλά, αλλά αυτό ισχύει μόνο εφόσον η Ελλάδα διατηρεί τη στρατιωτική ισορροπία και ενισχύει τη διεθνή της θέση. Η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα και γι’ αυτό οι συγκρίσεις μεταξύ στρατιωτικών δαπανών και άλλων αναγκών είναι παράλογες. Η απουσία αυτοπεποίθησης είναι κοινός παρονομαστής σε δύο αντιθέσεις: οι μεν ανησυχούν για το μέλλον, οι δε φοβούνται μη χάσουν όσα έχουν.
Η αντιπαράθεση ανησυχίας και εφησυχασμού δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, συνοδεύει την Ελλάδα από την ίδρυσή της και εκδηλώνεται σε πολλές πολιτικές και εθνικές συγκυρίες. Αν κάτι μας έχει διδάξει η ιστορία, ειδικά στο «έπος του ’40», είναι ότι έχουμε έναν εθνικό στρατό και έναν λαό έτοιμο να υπερασπιστεί την πατρίδα του.
Πηγή: tovima.gr
