Μετά τη Γερμανία, η Αυστρία ακολούθησε. Πρώτα ήταν η Γαλλία και η Ολλανδία, με την Ιταλία να έρχεται επίσης στο προσκήνιο. Προηγήθηκαν η Σουηδία, η Φινλανδία και η Ουγγαρία, ενώ σίγουρα υπάρχουν κι άλλες χώρες που παραλείπω. Μήπως λοιπόν όλοι αυτοί έχουν μετατραπεί σε ακροδεξιούς; Δε νομίζω. Ούτε η αύξηση των τιμών, ούτε η μετανάστευση, ούτε ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι οι κύριες αιτίες που τους οδηγούν σε ακραία πολιτικά ρεύματα. Ούτε είναι μόνο η οικονομική αβεβαιότητα που τους σπρώχνει προς την αγκαλιά των ακατονόμαστων. Ακούω περισσότερο μια κραυγή αγωνίας και μια φωνή διαμαρτυρίας, η οποία ακούγεται ολοένα και πιο έντονα σε ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Είναι προφανές ότι οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις δεν είναι σε θέση να απαντήσουν σε αυτή την αγωνία και την διαμαρτυρία. Χαρακτηριστικό είναι ότι η «Monde» υποστηρίζει υποτιμητικά πως η εμμονή της Ευρώπης στη μετανάστευση ευθύνεται για τα εκλογικά αποτελέσματα, προβάλλοντας έτσι και τη δική της εμμονή να αγνοεί την πραγματικότητα. Δεδομένου ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι στις διάφορες χώρες δεν έγιναν αιφνίδια ακροδεξιοί, φαίνεται ότι δυσκολεύονται να αποδεχτούν όλες τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω τους.
Η νέα ανθρωπολογία που επιβάλλεται από τη μετανάστευση δεν φέρνει ρατσισμό ή ξενοφοβία, αλλά ένα κολοσσιαίο πολιτισμικό σοκ. Αυτό το σοκ είναι ιδιαίτερα δύσκολο να το αντέξουν πολλοί, ειδικά οι μεγαλύτερης ηλικίας που βιώνουν την αποξένωση από το περιβάλλον τους. Πώς μπορείς να εξηγήσεις σε έναν ηλικιωμένο ότι η πραγματικότητα γύρω του έχει αλλάξει; Αντί να τους πεις ότι έχουν γίνει ακροδεξιοί, ίσως είναι προτιμότερο να μην πεις τίποτα, αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να πεις. Αυτή η απουσία επαρκών απαντήσεων δημιουργεί ένα κενό, το οποίο καλύπτεται από έναν ακροδεξιό λόγο, που προσφέρει λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα, αλλά με ανυπόστατους ισχυρισμούς και λαϊκιστικές εξαγγελίες.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι μόνο τα προβλήματα ή η άνοδος της Ακροδεξιάς, αλλά η δυσκολία των άλλων πολιτικών δυνάμεων να καλύψουν το κενό αυτό. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτό. Η φθορά των συστημάτων εξουσίας είναι προφανής, με κόμματα και θεσμούς να υφίστανται μια αξιοσημείωτη απαξίωση. Δεδομένου ότι οι νέοι βλέπουν αρνητικά τη λειτουργία της δημοκρατίας και τα θεσμικά όργανα, πώς μπορούν να εμπιστευτούν το σύστημα;
Επιπλέον, η Αριστερά έχει αποτύχει να εκπροσωπήσει τα αδύναμα στρώματα της κοινωνίας και βρίσκεται σε μια κατάσταση αδυναμίας. Η δημοκρατική της λειτουργία, αντί να υπηρετεί όσους αισθάνονται αποκλεισμένοι, έχει μετατραπεί σε φωνή φλυαρίας που δεν αγγίζει τις πραγματικές ανησυχίες των πολιτών.
Η ζημιά σε αυτή την κατάσταση είναι σοβαρή και δεν θα αποκατασταθεί εύκολα. Η θνήσκουσα Αριστερά φαίνεται να έχει βρει έναν εύκολο εχθρό στην εντεινόμενη Ακροδεξιά, αλλά οι πραγματικοί φόβοι και οι αγωνίες των ανθρώπων παραμένουν ανεπίλυτοι. Αυτή η κοινωνία, που βλέπει τα παιδιά να συμπλέκονται στα σχολεία, κάνει την προσευχή της: «Θεέ μου, σε τι κοινωνία ζούμε;». Ο φόβος και η ανασφάλεια δεν αντιμετωπίζονται εύκολα, ιδίως από συστήματα που δεν δείχνουν διάθεση να προσφέρουν λύσεις.
Πηγή: tovima.gr
