Στη σφαίρα της πολιτικής, η αντίθεση μεταξύ των κομμάτων είναι εμφανής, αλλά πολλοί αναρωτιούνται αν αυτή η αντίθεση οδηγεί σε ουσιαστική αντιπολίτευση. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι χαρακτηριστική. Η αντιπολίτευση φαίνεται κατακερματισμένη και δεν έχει τη δυνατότητα να συνθέσει μια συγκροτημένη πολιτική στρατηγική. Τα επιμέρους κομμάτια του πολιτικού μωσαϊκού πλέουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις και κανένα δεν φαίνεται ικανό να θέσει ζητήματα κυβερνητικής πολιτικής.
Ωστόσο, οι πρόσφατες διαδικασίες κομματικών εκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να αλλάζουν τη γενική εικόνα της πολιτικής σκηνής. Αντί να επικεντρώνονται σε ουσιαστικά θέματα, φαίνεται πως οι πολιτικοί ηγέτες περιορίζονται σε διαδικαστικά ζητήματα, με ελάχιστη αναφορά σε στρατηγικές που θα μπορούσαν να τους καταστήσουν «εν δυνάμει» κυβέρνηση.
Ο συγκεντρωτισμός που προτείνει η Όλγα Γεροβασίλη με τη δημιουργία μιας κεντροαριστερής παράταξης συνοδευόμενης από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ φαντάζει ως μια προσπάθεια να συγκεντρωθούν δυνάμεις ενάντια στον Μητσοτάκη. Όμως, αν αναλογιστούμε την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ και την απουσία συνεργασίας στο παρελθόν, το ερώτημα είναι γιατί θα είχαν σήμερα διαφορετικά αποτελέσματα.
Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι κανείς δεν έχει μια σαφή εικόνα για την ταυτότητα της «κεντροαριστερής» αντιπολίτευσης στην Ελλάδα. Αναζητούνται εναλλακτικές, χωρίς όμως να προτείνεται κάποια αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης. Η πολιτική σκηνή κατακλύζεται από μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις και έλλειψη σοβαρού διαλόγου σχετικά με τα ουσιαστικά ζητήματα που αφορούν τη διαχείριση της χώρας.
Η πλήξη που προκαλούν αυτές οι ατέρμονες κομματικές διαδικασίες μάς θυμίζει τις ατελείωτες ερμηνείες του σουρεαλισμού, όπως στο διάσημο έργο του Ρενέ Μαγκρίτ με την πίπα. Όπως στον πίνακα του Μαγκρίτ, οι πολιτικοί στην Ελλάδα φαίνεται να αναπαριστούν κάτι που δεν είναι αληθινό. Όσες φορές και αν επαναληφθούν οι διακηρύξεις για μια ενωμένη παράταξη ή την αναγκαιότητα της αντιπολίτευσης, η σκληρή πραγματικότητα παραμένει: η αντιπολίτευση δεν αποτυπώνει τη βασική λειτουργία της, που είναι να προτείνει λύσεις και να συγκροτεί μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.
Το φαινόμενο της πολιτικής αποσύνδεσης δεν είναι μοναδικό στην Ελλάδα, καθώς παρατηρείται σε όλη την Ευρώπη, με κόμματα να απομακρύνονται από την ουσία των κυβερνητικών θεμάτων και να αναλώνονται σε αντιπαραθέσεις για δευτερεύοντα ζητήματα. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, οι πολίτες θα παραμείνουν χωρίς αξιόπιστη πολιτική εκπροσώπηση, και το ερώτημα παραμένει: πώς θα εξελιχθεί η πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα;
Πηγή: tovima.gr
