Εκεί που κάθεσαι, στον περιφερειακό, ήταν σίγουρα οικόπεδο κάποτε, και δεν ξέρω αν ήταν χωράφι ή βοσκοτόπι. Έβλεπες το κλεφτόπουλο να έρχεται και να αγναντεύει το αστικό τοπίο, ένα θέαμα που σου προκαλούσε αναστάτωση. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, η θέα ήταν ανοιχτή προς την Αίγινα, χωρίς καμία παρεμβολή, προτού χτιστεί το τετράγωνο μπροστά σου. Μάλιστα, δεν χρειαζόταν να πηγαίνεις στην ταράτσα για να δεις, γιατί η ομορφιά που προσέφερε η θέα ήταν ό,τι χρειαζόσουν, ακόμα κι αν η Ακρόπολη έμοιαζε τουριστικά δελεαστική.
Η ζωή σου, όπως φαίνεται, έχει περάσει απ’ το παράθυρο. Παρακολουθείς τη νέα νοικάρισσα που έμεινε απέναντί σου για έναν μήνα, με την κουρτίνα της ανοιχτή και εσένα να την βλέπεις, αν και είναι κουρασμένη από την επιστροφή από το γραφείο. Παρκάρει το Smart της και πειραματίζεται με τη στάθμευση, χωρίς να ενοχλεί την καθημερινότητά σου. Πώς περνά η ζωή, αναρωτιέσαι, απ’ αυτές τις στιγμές που μουσκεύεται η θυμάρινη αίσθηση της καθημερινότητας.
Η γειτόνισσά σου, η κυρία Βανού, σε ρωτάει πώς είναι η ζωή. Ανάμεσα στην απόγνωση των προβλημάτων της, προσπαθεί να κρατήσει την καλή της διάθεση. Δυστυχώς, απεβίωσε και εσύ την είδες να περνά από το παράθυρο όπως ένας κανονικός άνθρωπος, χωρίς ιδιαίτερη σημασία, αλλά η απώλεια παραμένει. Οι αναμνήσεις της ζωής της ήταν συνυφασμένες με τους αγώνες και τις πολιτικές της πεποιθήσεις, αλλά δεν φαίνεται να κατάφερε να ξεφύγει από τη μοίρα της.
Στη μεταξύ τους, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου γιορτάζει τη διεύρυνση των δικαιωμάτων μετά την ψήφο του νόμου για το γάμο των ομόφυλων. Είναι η έκφραση μιας προοδευτικής αλλαγής που φαίνεται να προκαλεί ταραχή στους υπόλοιπους. Εις πείσμα όλων, η Σακελλαροπούλου δίνει μαθήματα, δηλώνοντας ότι οι αλλαγές είναι αναγκαίες και αυτονόητες.
Η ζωή έχει τις δικές της ανατροπές και οι άνθρωποι συνεχίζουν να περνούν. Όμως, όπως κάθε ιστορία, οι διαδρομές τους είναι φτιαγμένες από τις επιλογές που έκαναν ή τις στιγμές που τους καθόρισαν. Πηγή: tovima.gr
